Уладзімір Цанунін
Моль
Тут, у сховішчы, спрадвеку,
Дзе чарнее цвіллю столь,
Фаліянт з бібліятэкі
Смакавала моўчкімоль.
Грызла, злосная халера,
Цуд былых сівых вякоў —
Старажытную паперу
3 цёплым пахам праснакоў.
А здаецца ж, не павінна
Залятаць у гэты кут.
Пах густога нафталіну
Бapaніў вядомы цуд.
Ды яна, як на прыманку,
Так i лезла да вугла,
Бо чарнобыльскай мутанткай!
Гэта гадзіна была.
А ў другім кутку пакоя
Без атруты i замоў
Некранутыя спакойна
Тлеюць пяцьдзясят тамоў!
Моль не ведае, што Ленін,
Як прарок i дабрадзей
Паўдзясятку пакаленняў
Быў намнога саладзей.