Ганна Новік

ДУША ЗАЎСЁДЫ МАЛАДАЯ

Я – аптыміст. I я дасюль не веру,

Што ў семдзесят – цябе ўжо няма.

I ўсе твае пачатыя паперы

Засыпле снегам лютая зімa.

А мне здаецца, усё яшчэ далека.

Пакуль жыву, дык значыць я жыву,

I прыгажосць пяшчотна вабіць вока,

I пах жасміну кружыць галаву.

Я з хваляваннем еду на сустрэчы,

Не праміну люстэрка на сцяне,

Хоць разумею, што ўзрост старэчы,

Праз дваццаць год дагонщь i мяне.

Аднак такога проста не чакаю

I пра яго не думаю зyciм,

Cвaix сяброў сардэчна абдымаю,

Што ёсдь яны – удзячна шчыра iм.

Не расстануся з лірыкай ніколі,

Бо без яе мне цяжка расказаць

Пра трактары на нашым родным полі,

Пра нашы рэкі i пра сенажаць.

Няхай да стомы старасць даганяе,

Мае шляхі не проста адалець.

Душа ў людзей заўсёды маладая.

Душою не паложана старэць.

Читать полностью >>>