Уладзімір Цанунін

Моль

Тут, у сховішчы, спрадвеку,

Дзе чарнее цвіллю столь,

Фаліянт з бібліятэкі

Смакавала моўчкімоль.

 

Грызла, злосная халера,

Цуд былых сівых вякоў —

Старажытную паперу

3 цёплым пахам праснакоў.

 

А здаецца ж, не павінна

Залятаць у гэты кут.

Пах густога нафталіну

Бapaніў вядомы цуд.

 

Ды яна, як на прыманку,

Так i лезла да вугла,

Бо чарнобыльскай мутанткай!

Гэта гадзіна была.

 

А ў другім кутку пакоя

Без атруты i замоў

Некранутыя спакойна

Тлеюць пяцьдзясят тамоў!

 

Моль не ведае, што Ленін,

Як прарок i дабрадзей

Паўдзясятку пакаленняў

Быў намнога саладзей.

***

На перапынку ў класе

Каля акна ў куточку

Плача маленькі Вася,

Трэ кулачкамі вочы.

 

I ніякім угаворам

Нават не паддаецца.

Вельмі вялікае гора

Сціснула хлопцу сэрца.

 

Слёзы праз пальцы бобам,

Бо раніцой з парогу

Класны настаўнік лобам

Грымнуўся аб падлогу.

 

Вучні былі наўкола.

Вось i адказ задачы:

Вася адзін са школы

Гэта, на жаль, не бачыў.

 

Апетытная рыбалка

Аднойчы летам бацька з сынам

Пайшлі рыбаліць за сяло.

Там, у затоне з цёмнай цінай,

Шмат карасёў раней было.

 

Клявала рыба вельмі слаба,

I пасярэдзіне pакі

Дзве надакучлівыя жабы

Штурхалі знізу паплаўкі.

 

Старэйшы вырашыў, што трэба

Змяніць прыманку на кручку:

«Сыночак, дай кавалак хлеба!

Ён дзесьці ў нашым рукзаку!»

 

«З’еу хлеб я», — адказаў хлапчына.

Стары пытаецца ізноу:

«Там, паглядзі ў кутку, павінна

Ляжаць бляшаначка бліноў!»

 

Сын адазваўся вінавата

3 другога берага ракі:

«Я з’еу бліны i кашу, тата.

Ёсць толькі ў скрынцы чарвякі».

 

Сядзелі моўчкі больш гадзіны,

Пакуль не ўспыхнула зара.

Сказаў нарэшце бацька сыну:

«Даеш чарвей! Дамоў пара!»

 

***

Сказала жонка мужу ў задуменні:

«Давай мы не паедзем на Багамы.

Там у цяньку — за сорак i не меней.

Пра гэта мне казала ўчора мама.

 

Гарачыні не вытрымаю, мусіць».

Муж адказаў, пачэсваючы грудзі:

«А хто цябе ў цяньку сядзець прымусіць?

Сядзі на сонцы — i праблем не будзе!»