Іван Іосіфавіч нарадзіўся ў сялянскай сям’і ў вёсцы Баяры Вілейскага раёна, і таму заўсёды ганарыўся сваёй зямлёй. Усім нам добра вядомы радкі песні “Край мой верасовы”, якая і сёння часта гучыць па радыё:
Край мой верасовы, дзе радзіўся я,
Сёння прабудзіўся песняй салаўя,
Ты са мной у сэрцы, любая мая –
Родная бацькоўская зямля.
У сваіх творах паэт сцвярджае высокую і простую ісціну: спяшайцеся рабіць людзям дабро! Пасля выхаду зборніка “Свята дваіх” у лісце да Івана Іосіфавіча Пімен Панчанка пісаў: “Вы чалавек таленавіты. Большасць Вашых вершаў прайшліся мне па сэрцы, як лекі…”
Душа – не прах, а вечнасць, і таму
Адкрыем ісціну сабе самому:
Мы падуладны толькі аднаму –
Нябеснаму суду, а не зямному…
Да апошніх дзён жыцця хваляваўся пісьменнік за нашае грамадства. Ён пісаў: “У роздуме, сумненні, адчаю і пошуку нараджаецца паэтычны радок, жаданне знайсці першапрычыну нашых зямных бед і няшчасцяў. Мне вельмі хацелася б, каб дзеці планеты Зямля пачулі маё пажаданне ім:
Вы з розных сцежак ідзяце да Бога,
А Ён – адзіны добры, мудры маг.
Зрабіце ж у жыцці зусім нямнога –
Вазьміцеся за рукі. І верным будзе шлях.”
Вершы з яго зборнікаў “Свята дваіх”, “Святло слова” і “Край верасоў”, аудыёдыска “Іду са словам да людзей” не засталіся без увагі чытача і літаратурных крытыкаў. Артыкулы аб яго творчасці надрукаваны ў рэспубліканскіх перыядычных выданнях, у кнізе краязнаўчых эсэ Сяргея Макарэвіча “Край мой верасовы”.
Неяк Іван Лашутка на пытанне “Для чаго чалавек на свеце жыве?” адказаў: “Каб пакінуць добры след пасля сябе”. І такі след пасля сябе пісьменнік пакінуў. Сваім словам.
Верш “Святло слова”