Мікола Кунавіч

АДЧУЎ ВЕСНАВЫ ДЫХАННЕ ЛЕС

Вясёлы, горды стаіць лес:

Вясны адчуў дыханне.

I цягнуцца мяцёлкі дрэў

Да сонца на спатканне.

Здаецца, ахапіць яго,

Абняць, наблізіць хочуць…

I падымаюцца галінкі ўвысь,

Насустрач сонцу крочаць

Набухлі почкі ў асін,

У вольхі i бярозы.

Вось-вось пакажуцца лісткі

Пахучыя, як ружы.

Вясёлы, горды стаіць лес:

Цяпла адчуў дыханне.

I цягнецца да сонца ён

3 вясною на спатканне.

ВІЛЕЙКА

Вілейка ты мая, мая Вілля,

1 вуліцы Савецкая ды Вадап’янава,

Вось тут — i маладосць, любоу мая…

I зноу іду ўсхваляваны я.

Вілейка—парк, другая Нарач.

Вілейка—Мінска ёсць працяг.

Лясны бальзам — на Мядзел шлях.

I ёсць гасцей тут прытуліць дзе нанач.

Я прыдарожны парк садзіў

I плошчу Леніна я рыхтаваў для забудовы,

3 калонай дэманстрантау тут хадзіў,

Вілейка, горад мой зялёны, ціха, новы.

А з Мінску еду — мне здалёк відзён

3-за домікаў магутны кіт:

Завод «Зеніг», завод «Зеніт»

Вілейка нашых дзён.

ГАРМОНІК

Цi ў калгасе вяселле спраўляем,

Ці спяваем прасторам, садам,

Ці дзяржаве мы хлеб адпраўляем — Ён гамоніць аб радасці нам.

Як зайграе — дык слухаў бы толькі,

Пра Амур, пра Дняпро i пра Буг… А пачую мелодыю полькі —

Ногі просяцца  самі ў круг.

Hi вяселляў, нi танцаў – ніколi

Не было без цябе. Кожны год

Весяліш ты ў лузе, у пoлi

I на працу натхняеш народ. Эх, гармонік, які ты шчаслівы:

Цябе любіць i цэніць народ.

Гамані ж пра калгасныя нівы

I спявай весялей з года ў год!