Зямля карані трымае… …Такія словы пачула я ад Марыны Пашкевіч, маёй нядаўняй суразмоўцы, якая працуе бібліятэкатарам у Лыцавічах. І Марына Уладзіміраўна мае падставу так казаць. Гутарка ішла пра сям’ю, пра вёску і яе будучыню. Як ні круці, а менавіта вёска корміць усіх – і тых, у каго перад вачыма сельскі краявід, і тых, што кожны дзень бачаць урбаністычны пейзаж. Дзякуючы нястомнай працы людзей, якія нястомна шчыруюць на залатой ніве, з’яўляецца на паліцах магазінаў, а потым – на абедзенным стале, духмяны хлеб… Читать полностью >>>

Са школьных гадоў Жанна любіла чытаць. Кожную вольную хвіліну старалася праводзіць з кнігай.  У такія моманты нібыта трапляла ў іншую рэальнасць, перажывала ўсё тое, што выпадала на лёс герояў. Дзіўная рэч – кніга. Толькі яна здольна, нібыта машыну часу, вярнуць чалавека ў далёкую мінуўшчыну, а то, наадварот, –  занесці ў той час, які будзе…

Захапленне (а кажучы сучаснай мовай, хобі) дзяўчыны прывяло яе ў бібліятэчны каледж, у якім яна з задавальненнем вучылася. А затым было знаёмства з Віктарам Андрыеўскім, якое і стала лёсавызначальным. Неўзабаве маладыя пажаніліся, пачалі жыць у роднай вёсцы Віктара – Сосенцы. Жанна цёпла прыгадвае той перыяд свайго жыцця. Маладыя былі, толькі вучыліся жыццёвай навуцы. І настаўнікамі для іх былі блізкія людзі, аднавяскоўцы. Ды і адзіны сынок Руслан там убачыў свет, а цяпер вунь ужо сам бацька малой Ізабэлы… Читать полностью >>>