На днях у бібліятэцы сямейнага чытання прайшла сустрэча з вядомымі беларускімі творцамі – паэткай Інай Фраловай і празаікам Сяргеем Трахімёнкам, сябрамі Саюза пісьменнікаў Беларусі. Іна Фралова выступіла ў падтрымку выставы – сумеснага творчага праекта Фраловай-Суглоба, што ўжо колькі тыдняў экспануецца ў бібліятэцы.

Дарэчы, Віктар Суглоб добра вядомы вілейчанам – у горадзе неаднойчы дэманстраваліся яго цудоўныя фотаздымкi. А вось творчым дуэтам – яднаннем верша i фота — абодва творцы прадстаўлены ў Вілейцы ўпершыню.

Сустрэча была надзвычай цёплай i шчырай, напоўненай пранікнёнымі вершамі, цёплым гумарам i цікавым аповедам  “з жыцця літаратараў”.

Іна Фралова

Пра дзівацтва

Я ведала, што ўсе паэты дзівакі. Працуюць па начах, щэпчуць i ўголас размаўляюць з сабой, “патанаюць” у чытанні – гэта пра ўcix i пра мяне. Але дзівакі i фотамастакі. Яшчэ якія! 3 Віктарам Суглобам мы пазнаёміліся на пленэры – у мяне было тры дні, каб пабачыць дзівацтва на свае вочы. У намёт да аднаго з фатографаў запаўзла змяя. Замест таго, каб бараніцца, як зрабіў бы любы нармальны чалавек, гэты стаў фатаграфаваць яе на розны капыл. А яшчэ каля розных кузурак гадзінамі бавіліся, уставалі да світання, каб не прапусціць першы прамень ды aпошні подых туману. I нейкіх падвыпіўшых турыстаў, што брава гаварылі: “Гэй, фатограф, зpa6i фотаздымак” i гучна смяяліся, прымусілі да рання скакаць праз вогнішча. Патрэбны кадр ніяк не атрымоўваўся, i бедным турыстам ужо было не да смеху.

Пра паэзію і мадэрнізм у ёй

Мадэрнізм у паэзіі я не разумею. Лічу, што паэзія – не шарада ці  рэбус. I не ў тым яе прызначэнне, каб забавіць чытача пошукам слова ці сэнсу. Мне бліжэй тая творчасць, да якой хочацца звяртацца зноў i зноў. Вось я пазнаёмілася з творчасцю татарскага паэта Рэната Харыса.Чытала, бадай, як Біблію. Прачытаю, адлажу, адкрываю i зноў находжу новае i новае. Улюбляешся ў паэзію гэтага аўтара, жывеш ёю. Калі чытаеш вершы, i перахоплівае дыханне, калі слёзы з’яўляюцца на вачах — гэта сапраўдная паэзія.

Сяргей Трахімёнак, аўтар 30 кніг, майстра “вострага сюжэта”, доктар юрыдычных навук, адзін з самых папуляр ных сучасных беларускіх празаікаў (што пацвярджаюць лісткі выдачы кніг вілейскіх бібліятэк). Сяргей Аляксандравіч родам з Новасібірску, хаця карані – у Беларусі. Дзед літартара пераехаў у Сібір.

Сергей Трахимёнок

Про свою связь с Беларусью

Я – сибиряк в третьем поколении. Но тесно связан с Беларусью. Мой дед воевал здесь под Сморгонью в Первую Мировую. Отец – во время Второй Мировой, я – здесь во времена Третьей мировой – информационно-психологической.

“Жуткий прозаик”

Я не пишу стихи. Начинать – поздно. Считаю, что если ты “не летаешь”, то и стихи писать не надо. Весь мой опыт – поздравительный стих на юбилее Владимира Каризны, импровизация, сочиненная, пока подходила моя очередь поздравлять. Я – “жуткий прозаик”. Когда открывается дверь в залы всемирного разума, когда впадаешь в транс, тогда пишешь, пишешь. Коллега говорила про сумасшествие поэтов, и фотохудожников, а прозаиков можно сравнить с алкоголиком, пишем мы также “запойно”. Если уж вошел в творческий транс — не выйдешь, пока озарение не отпустит.

Я бы мог “завернуть ” сюжет и еще более непредсказуемо, но герой, которого ты однажды выпустил в свет, уже живет своей жизнью. И он уже не допускает насильственных действий со стороны моей фантазии, он вынуждает меня следовать его логике.

У меня 30 изданных книг, две ещё на подходе. В советское время я, наверняка, был бы богатым человеком. Сегодня же пишу для собственного удовольствия и чтобы порадовать своего читателя, который, к счастью, у меня есть.

Собираю стихи

Стихи не пишу, но собираю. И исполняю. Когда-то подружился с гитарой, и теперь это меня здорово выручает на встречах с читателями. Иногда даже просят: “Придите к нам попеть”. А я-то и нот не знаю, просто некоторые стихи сами ложатся на музыку. В моем репертуаре немало песен известного Николая Шипилова, про которого говорят, что как русская литература XIX века вышла из гоголевской “Шинели”, так современные поэты из – шипиловской “Пехоты”.

…И исполнил “Шикотан”.

А Іна Фралова, завяршаючы сустрэчу, прачытала свае вершы – “У шчасця ёсць свой смак і колер”.

Ірына Трубач // Шлях перамогі. – 2018. – 14 сакавіка. – с. 8. — № 19.