Ганна Новік
ДУША ЗАЎСЁДЫ МАЛАДАЯ
Я – аптыміст. I я дасюль не веру,
Што ў семдзесят – цябе ўжо няма.
I ўсе твае пачатыя паперы
Засыпле снегам лютая зімa.
А мне здаецца, усё яшчэ далека.
Пакуль жыву, дык значыць я жыву,
I прыгажосць пяшчотна вабіць вока,
I пах жасміну кружыць галаву.
Я з хваляваннем еду на сустрэчы,
Не праміну люстэрка на сцяне,
Хоць разумею, што ўзрост старэчы,
Праз дваццаць год дагонщь i мяне.
Аднак такога проста не чакаю
I пра яго не думаю зyciм,
Cвaix сяброў сардэчна абдымаю,
Што ёсдь яны – удзячна шчыра iм.
Не расстануся з лірыкай ніколі,
Бо без яе мне цяжка расказаць
Пра трактары на нашым родным полі,
Пра нашы рэкі i пра сенажаць.
Няхай да стомы старасць даганяе,
Мае шляхі не проста адалець.
Душа ў людзей заўсёды маладая.
Душою не паложана старэць.
ВЯСНА
Вясна прыйшла, як кожны раз i год,
Звычайна, проста i для ўcix прывычна,
Яснее позна захад, рана ўсход
I жаўрукі звіняць капэлай зычнай.
Зазелянелі дрэвы i кусты,
Лyгi накрыты свежаю травою,
А мне здаецца, што калі б не ты,
Не зацвітала б поле веснавое.
I не ставала б на зямлі святла,
I шчасце не прыходзіла б у госці,
I мне здаецца – я табой жыла,
Ад самай першай, ранняй маладосці.
Хаця не веру, што яна была.
Прайшлі гады глyxiм, няясным гулам,
Адно бясспрэчна, што табой жыла,
Таму нягода i не праглынула.
Ужо ляглі маршчынкі ля вачэй,
I ты мне cтаў яшчэ радней за гэта…
Любуюся aбрысамі плячэй,
Як прыгажосцю цэлага сусвету.
Як амулет, падораны табой,
Як запавет, якому вернай буду,
Нашу ў сэрцы светлы вобраз твой,
Бязмерным скарбам i дзівосным цудам.
ЛЯ ПОМНІКА
Ля помніка былым франтавікам,
Падпольшчыкам былым i партызанам,
Сціскаецца i сэрца i рука
I ныюць недалечаныя раны.
I долу накланіўшы галаву,
Стаяць наўкол сябры ix баявыя
I падаюць на кволую траву,
Як кулі, слёзы важкія, скупыя…
Цікаўны позipк юных грамадзян
На пасівелых звернуты пытайна:
Медаляў колькі?.. Колькі было ран?..
I як тады жылося незвычайна?..
3 прамовай выступае ветэран,
3 адной рукой, з сівою галавою…
Палкоўнік ён, маёр, ці капітан-
Савецкі воін з зоркаю героя.
Успамінае баявых сяброу,
Злучэннні партызанскія, атрады,
Франты, атакі, дзе лілася кроў
I абаронцаў Брэста й Сталінграда.
Гісторыя жахлівае вайны
Прайшла ў думках у кожнага з прысутных,
Прайшлі франтамі мужныя сыны |
Радзімы неабсяжнай i магутнай.
Вы здабылі нам волю ў баях,
Вы нас, жывых, сабою засланілі.
I мы схіляем Перамогі сцяг
У паклоне вам i вашае магілe.
УДЗЯЧНА ЛЁСУ
Удзячна лёсу, што дарогі нашы
Хоць выпадкова – побач праляглі.
I не шкада мне квецені апаўшай
I астраў, што замерзлi на зямлі
Не жаль пралесак, што цвілі вясною.
На ўсё пара. Навошта ўспамінаць…
На возеры люстэрка ледзяное.
Шашою пралягла былая гаць.
Магу xaдзіць па лужах i сумётах,
Рабіць сцяжынкі ў лютаўскім снягу,
Магу нямала. Толью адзіноты
Перажываць чамусьщ не магу.
Навошта я кажу цяпер аб гэтым?
Якая справа да мяне каму?
Сказалі людзі,што мінула лета
I трэба пагадзіццаа на зіма.
А мне такое проста не пад сілу.
Нічога не мінула, не міне.
I сёння я з вятрамі гаманіла,
I сёння зноў гарнулася к сасне.
I як калісь, мне гай зялёны сніцца,
Дзе што вясна – птушыны перазвон,
I як калісь – табою ганарынцца
Хачу i буду. Да апошніх дзён.
Напэўна шмат у сэрцы чалавечым
Звычайнай, чалавечай цеплыні,
Што сагравае вочы пры сустрэчы,
Руку cціскae ў добрай далані.
На мой разлік – яе даволі многа.
Ёй не астыць ад сдюжы i дажджу
I я сваю жыццёвую дарогу
3 тваёю цеплынёю прахаджу.